Jedną z możliwości finansowania inwestycji za pomocą kredytu bankowego lub pochodzącego z instytucji niebankowych jest leasing. Należy go zaliczyć do zewnętrznych źródeł finansowania działalności gospodarczej kapitałami obcymi.

Termin leasing wywodzi się od angielskiego czasownika lease, które można tłumaczyć jako wydzierżawić lub wypożyczyć. Istnieje wiele definicji leasingu w zależności od autorów. Poniżej przedstawię kilka z nich:
- Autorzy W. Dębski i K. Kozera przez pojęcie leasingu rozumieją „możliwość uzyskania prawa do użytkowania określonej rzeczy”.
- Z kolei K. Marcinek podaję następującą definicję leasingu „leasing polega na przekazaniu przez leasingodawcę rzeczy lub prawa majątkowego (np. maszyny, urządzeń, środków transportu, nieruchomości itd.) leasingobiorcy do korzystania w zamian za okresowe opłaty” .
- Słownik współczesnego języka polskiego pojęcie leasingu definiuję jako formę dzierżawy maszyn, środków transportu, urządzeń polegająca na przekazaniu ich na określony czas klientowi, który płaci za ich użytkowanie najczęściej z wpływów uzyskiwanych dzięki eksploatacji tych urządzeń.
- R.N. Hanisz wyjaśnia leasing w sposób następujący pod pojęciem leasingu rozumie się udostępnianie leasingobiorcy do użytkowania odpowiedniego dobra za stosowną opłatą.

Na podstawie powyższych definicji można stwierdzić, że leasing umożliwia użytkowanie środków trwałych (lub innych trwałych składników majątkowych) bez konieczności wydatkowania pełnej kwoty środków pieniężnych na ich zakup. Jest to więc swoistego rodzaju forma kredytowania, w której inwestor nie otrzymuje środków pieniężnych, lecz składniki majątkowe.

Leasing może być również traktowany jako specyficzna forma finansowania inwestycji, która polega na użytkowaniu dóbr inwestycyjnych nie w drodze ich zakupu, lecz dzierżawę w zamian za opłaty leasingowe. Oznacza to że leasingobiorca nie jest właścicielem dóbr ale jego użytkownikiem. Jego rozwój jest konsekwencją przeciwstawnych tendencji obserwowanych na rynku. Z jednej strony, presja postępu technicznego wymusza na producentach ciągłą wymianę szybko starzejących się urządzeń produkcyjnych, co wiąże się ze znacznymi wydatkami inwestycyjnymi, z drugiej jednak strony, wytwórcy urządzeń napotykają trudności zbytu własnych wyrobów. Wynajmowanie wyprodukowanych urządzeń na zasadach ratalnych opłat w tej sytuacji jest pożyteczne dla obu stron.

Umowy leasingu występują w polskim systemie prawa od 1990 roku. Długo jednak nie były nigdzie uregulowane, w żadnych przepisach. Dopiero w 2000 r. nastąpił przełom i leasing znalazł swoje uregulowanie w art. 709 Kodeksu cywilnego z dnia 9 grudnia 2000 r. W ślad za tym pojawiły się unormowania w prawie podatkowym i ustawie o rachunkowości. Jednak każda ta ustawa normuje leasing inaczej.

1. Umowa leasingu jest regulowana przez Kodeks cywilny w następujący sposób:
„Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania, albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu, w uzgodnionych ratach, wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie, lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.”

2. Wg Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.